Antonie Koster

Tot zijn deportatie woonde hij aan de Kolkweg 27, de (inmiddels afgebroken)  kleine woning met puntdak op de foto rechts.  

Nu heet de straat die langs de Beestenmarkt loopt Hoge Rij, maar ooit heette het Kolkweg. Er stond een rij huizen en winkels, waartussen het huis van de familie Koster stond, aan de Kolkweg 27.
Acht kinderen telde de familie Koster. Anton was het tweede kind, geboren op 23 september 1916 en volgens het bevolkingsregister was hij leerling opticiën. Zijn oudste zus, Willie woonde vlakbij in de Haverstraat, zij was al getrouwd en had een zoontje en er waren 5 onderduikers. 
Anton was verloofd met een slagersdochter en woonde met de rest van zijn broers en zussen nog bij zijn ouders. Anton en zijn broer Jan  waren fanatieke sociaal-democraten. Dat maakte dat de broers fel tegen de fascisten gekant waren en verzetsstrijders werden.

Het huis van de familie Koster bestaat al lang niet meer. Het was een klein huis. De bovenverdieping was een zolder. De ene kant was voor de jongens, de andere voor de meisjes. Hoewel het vol was in huis, was er best nog ruimte voor drie onderduikers vonden vader en moeder Koster, toen Anton onderdak zocht voor Lenie en Bernard, een broertje en zusje uit Oss, en een handelsman Jules Kan uit Amsterdam.
Op de foto rechts: vader en moeder Koster voor hun woning. Het echtpaar werd in 1979 door Yad Vashem geëerd met de onderscheiding "Rechtvaardige onder de volkeren". Hier kunt u er meer over lezen op de website van Onderduikhuizen Joden in Deventer.

Behalve de angst voor ontdekking was er het probleem om aan eten te komen. Er waren wel voedselbonnen verstrekt, maar als je zoveel monden meer moet voeden, heb je daaraan niet genoeg. Gelukkig woonde in Heeten een boer die de familie wel aan eten wilde helpen. Onderduikers helpen was niet het enige wat de familie Koster ondernam tegen de onderdrukking.

Er vonden nog meer verzetsactiviteiten plaats in huis. Op een dag lagen er wapens en munitie uitgestald op tafel toen er hard op de deur geklopt werd. “Ik kom eraan melkboer!” riep moeder Koster, waarop iedereen gehaast alles opruimde, wegstopte en meenam. De onderduikers werden verstopt en anderen klommen achter over de schutting en verdwenen. Uiteindelijk werd het te gevaarlijk in huis en de onderduikers werden naar de boer in Heeten gebracht. Maar ook daar bleken ze niet veilig te zijn. Toen Anton er lucht van kreeg dat er een inval zou komen, aarzelde hij niet. Omdat hij wist dat hij gezocht werd, besloot hij zich aan te geven.
Daarmee voorkwam hij de inval. Dat was de redding voor de onderduikers, de boer en alle andere betrokkenen, maar voor Anton was dit een groot offer: hij overleed eind april 1945, kort voor de bevrijding, in Kamp Sandbostel. Zes jaar later bereikte dat bericht zijn familie.